In Johannes 21:3 lezen we over Petrus die tegen zijn mede-apostelen zegt, “Ik ga vissen”. Hij bedoelde niet dat hij die avond weer eens een keertje ging vissen. Wat hij daarmee bedoelde is dat hij er mee stopte om een apostel te zijn – want daarin had hij gefaald – en hij ging permanent terug naar de visserij! Petrus had het vissen enkele jaren daarvoor opgegeven, toen de Heer hem riep. Hij had alles achter zich gelaten en hij had de Heer oprecht gevolgd, naar zijn beste kunnen. Maar hij had daarin gefaald. Het voelde alsof het hele apostel zijn niets voor hem was. Na 3 ½ jaar geluisterd te hebben naar de meest bijzondere boodschappen die ooit gepredikt zijn, door de grootste prediker die ooit geleefd heeft, had hij de Heer openlijk verloochend – en dat niet één keer, maar we drie keer. Hij had er genoeg van om te proberen een apostel te zijn.

Maar er was iets waar hij nog steeds goed in was – vissen. Dat had hij gedaan vanaf het moment dat hij een jongen was en hij was een professional geworden. Dus besloot hij opnieuw om visser te worden. Sommige van de andere apostelen dachten er ook zo over. Zij hadden de Heer ook verlaten in het uur van de waarheid, waarin ze weg renden op het moment dat Hij ze nodig had. Dus gingen zij ook terug naar de visserij, want ze hadden gefaald in het “apostel zijn”! Ze waren oprechte mannen. Ze hadden de boodschappen van Jezus erg gewaardeerd en hun harten brandden in hen terwijl ze naar Hem luisterden. Ze hadden Zijn toegewijde discipelen willen zijn. Maar ze hadden gefaald.

Jij kunt ook die ervaring hebben, zoals zij hadden. Misschien heb je krachtige boodschappen gehoord en ben je daardoor aangeraakt. Misschien heeft je hart in vuur en vlam gestaan toen je het Woord van God hoorde. Misschien heb je alles achter je gelaten en heb je er oprecht naar gezocht om de Heer te volgen. Misschien heb jij ook keer op keer “beslissingen” genomen, na het horen van krachtige boodschappen. Misschien heb je, na herhaalde mislukkingen, tegen jezelf gezegd “dit keer gaat het me echt lukken’. Maar je bent er op uit getrokken en is het je weer niet gelukt. Als je daar vandaag op terug kijkt, dan zie je misschien alleen maar die puinhoop van duizenden mislukkingen achter je opgestapeld. Misschien zijn sommigen van jullie vandaag wel zó ontmoedigd dat je denkt; “Dit heeft geen zin, ik kan het maar beter opgeven. Dit evangelie kan dan voor anderen wel werken, maar voor mij heeft het geen enkele zin. Ik ben te ver heen. Er is geen hoop, want ik red het nooit”.

Voel jij je zo vandaag? Heb je besloten om het nooit meer te proberen, omdat het geen enkel nut heeft om het te proberen? Heb je besloten om terug de wereld in te gaan om daar een fortuin en doelloos plezier te zoeken? Denk je dat het voor jou beter was geweest als je een volkomen werelds mens zou zijn, die niet pretendeerde een Christen te zijn in plaats van te beweren een volgeling van Jezus Christus te zijn?

Wel, dat was precies hoe die apostelen zich voelden toen ze besloten om weer te gaan vissen. En de Heer stond het toe dat ze gingen, alsof Hij zei; “Ga je gang. Ga maar vissen en kijk of je daar succes mee hebt”. Dus probeerden Petrus en zijn vrienden de hele nacht om vis te vangen – en ze faalden verschrikkelijk. Ze hadden nog nooit in hun leven zo een slechte nacht gehad.

Eigenlijk waren er heel veel vissen in het meer van Tiberias, en ik ben er zeker van dat de andere vissers genoeg vingen in die nacht. Die vissen kwamen wel langs die andere boten. Maar God hield ze weg bij de boot van Petrus, zodat geen enkele vis bij zijn boot kwam. Die andere vissers kunnen misschien wel even bij de boot van Petrus langs gevaren zijn om te vertellen wat een goede vangst zij wel hadden. En dat zal Petrus en zijn vrienden nog wel meer tot nadenken hebben gebracht waarom zij niets gevangen hadden!

Petrus liep weg van de roeping van God op zijn leven en God moest hem nog een keer breken door hem te laten falen. Die apostelen waren misschien om zes uur ’s avonds begonnen met vissen. Maar Jezus kwam pas de volgende morgen om vijf uur bij hen. De Heer wist dat Petrus die nacht geen vis zou vangen. Waarom kwam Hij niet eerder – op het moment dat ze er op uit trokken – zodat ze hun tijd niet zouden verknoeien. Waarom kwam Hij bijvoorbeeld niet om negen uur ’s avonds? Waarom wachtte Hij tot de volgende morgen vijf uur? Waarom wachtte Hij tot het moment dat ze volkomen uitgeput waren, na elf uur ploeteren en gefaald te hebben? In het antwoord op die vraag ontdekken we het plan van God waarin Hij toestaat dat we falen. Daarin zien we Gods plan in het falen van de mens. Daarin kunnen we begrijpen waarom Hij ons nooit te hulp schoot in het verleden, toen we nog steeds aan het ploeteren waren, ondanks onze herhaaldelijke schreeuwen om hulp. En waarom sommige van onze meest oprechte gebeden nog steeds onbeantwoord zijn.

Toen Petrus en zijn vrienden er om zes uur op uit gingen om die nacht te vissen, waren ze geen mislukkelingen. Ze waren vol hoop. Rond negen uur ‘s avonds hadden ze nog niets gevangen en waren ze misschien een beetje teleurgesteld. Maar hun werk kon nog niet afgeschreven worden als “een mislukking”. Rond middernacht zullen ze wellicht wat depressief geworden zijn. En tegen vier uur in de morgen hadden ze wellicht alle hoop verloren. Maar ze moeten nog steeds totalemislukkelingen worden. Om op dat punt te komen, moesten ze nog steeds iets meer falen. De grafiek van hun zelfvertrouwen ging naar beneden. Maar het moest helemaal naar nul gaan – naar de bodem. En dat gebeurde pas om vijf uur ’s morgens. Toen waren ze er klaar mee en gaven ze op. Toen moeten ze gezegd hebben, “Het heeft geen nut om verder te gaan. Laten we maar naar huis gaan”.

Dat is het moment waarop de Heer verscheen. Dat is de manier van God. En de Heer vulde hun net tot over de rand. Ze hadden nog nooit in hun leven zo’n goede vangst op één dag gehad. Die morgen vingen ze 153 grote vissen. Ze hadden in het verleden misschien 20 of 30 vissen gevangen op goede dagen. Maar dit was een echt wonder. Niemand had ooit in één dag zoveel vis gevangen op dat meer. Deze vangst zou het ‘record boek van Tiberias’ in gaan! Ze zouden voor altijd herinneren dat de Heer een wonder voor hen deed, juist op het moment waarop zij alle hoop verloren hadden!

Ben jij vandaag ‘aan het einde van je latijn’, en weet je niet waar je naar toe moet gaan of wat je volgende stap moet zijn, omdat je bij elke stap weer opnieuw geconfronteerd werd met teleurstelling en mislukking? Dan ben je misschien wel erg dicht bij de plaats waar de Heer aan je verschijnen zal. Geef niet op! Hij wacht slechts op het moment waarop je zelfvertrouwen het nulpunt bereikt. Als Hij nu nog niet aan je verschenen is, dan betekend dat je zelfvertrouwen op dit moment nog niet het nulpunt bereikt heeft. Hij ziet nog steeds enige eigen kracht* in je, die ook eerst nog moet verdwijnen.

* Eigen wijsheid en inzichten. Het zelf willen doen uit eigen kracht.