De gemeente is in het Nieuwe Testament het beeld van een huis dat God aan het bouwen is, en Spreuken 24 vers 3 zegt ons, dat een huis alleen door wijsheid gebouwd kan worden.

Een discipel wordt niet wijs door alleen de Bijbel te bestuderen. Dat vermeerderd alleen zijn kennis. Het is “de vreze des HEEREN” (letterlijk: diep ontzag voor de Heere) wat het begin is van alle wijsheid (Spreuken 9:10). Ontzag voor de Heere is het ABC van het leven als Christen. In Jacobus 3 vers 17 staat: “Maar de wijsheid, die van boven is, die is ten eerste zuiver,” Daarom geldt voor iedereen die het Lichaam van Christus – de gemeente – wil opbouwen, dat zij eerst leren om diep ontzag voor de Heere te hebben. Zij moeten in staat zijn om tegen anderen te zeggen: “Kom, kinderen, luister naar mij, ik zal jullie de vreze des HEEREN leren.” (Psalm 34:11)

Wij kunnen leerstellige juistheid nastreven, emotionele ervaringen hebben, lofprijs en aanbidding uitoefenen, aan evangelisatie doen of wat dan ook, maar wanneer het fundament van de vreze des HEEREN niet aanwezig is, dan zal alles wat wij opgebouwd hebben op een dag instorten.

De gemeente kan niet gebouwd worden door middel van programma’s, geld, menselijke strategieën of welk principe uit de zakelijke wereld dan ook. Christelijk werk dat gedaan wordt vanuit deze principes mogen dan indrukwekkend lijken vanuit de mens gezien, maar wanneer God het test met vuur, dan zal men zien dat het alleen maar hout, hooi en stro is (1 Korintiërs 3:11-15).

Dat, wat de toekomst van Gods huis onderscheid is de beoordeling van onszelf (1 Petrus 4:17) – een beoordeling die het gevolg is van een leven voor Gods aangezicht. Jesaja, Job en Johannes zagen alle drie hun nietigheid en zonde toen zij God zagen (zie Jesaja 6:5; Job 42:5-6 en Openbaring 1:17).

Toen Adam en Eva Gods heiligheid schonden werden zij verdreven uit de hof van Eden. God plaatste daarna cherubs met vlammende zwaarden voor de boom van Leven om deze te bewaken. Deze boom van Leven vertegenwoordigd het eeuwige leven (de goddelijke natuur) dat Jezus ons komt geven. Het zwaard is het beeld van het kruis waaraan wij onze ik-gerichtheid moeten doden voordat wij aan de goddelijke natuur deel kunnen hebben. Het is een feit dat het zwaard eerst op Jezus is gevallen, maar wij zijn met Hem gekruisigd (Galaten 2:20). En “wie van Christus zijn, hebben het vlees met zijn hartstochten en begeerten gekruisigd” (Galaten 5:24).

De oudsten in de gemeente moeten, net als de cherubs, dit zwaard gebruiken en vertellen dat de enige weg tot een goddelijk leven, de weg is van de dood aan het vlees - de dood aan het eigen ik. De weg terug naar gemeenschap met God is door middel van het zwaard. Het is, omdat het zwaard niet gebruikt wordt, dat de meeste kerken en gemeenten gevuld zijn met schipperaars en geen getuigenis meer zijn van het ware lichaam van Christus.

In Numeri 25 vers 1 kunnen wij lezen hoe het volk Israël begon om “hoererij te bedrijven met de dochters van Moab”. Een van de Israëlieten bracht zelfs een Midianitische vrouw in zijn tent (vers 6), maar één priester redde die dag Israël, om als volk vernietigt te worden, namelijk Pinehas. Hij was zon vurig in het eren van God, dat hij onmiddellijk een speer pakte, de tent binnen ging en zowel de man als de vrouw dode (vers 7 en 8). Hierna stopte God de plaag (vers 9), maar intussen waren er wel 24.000 mensen gedood. De plaag verspreide zich zo snel, dat wanneer er niet die ene cherub die zijn zwaard hanteerde, zou zijn geweest, dan had de plaag het hele kamp van Israel gedood.

Ziet u hoe waardevol het is om een cherub met een zwaard in elke kerk, in elke gemeente te hebben?

Deze plaag verspreidt zich vandaag de dag heel snel binnen het christendom, omdat er niet voldoende Pinehassen zijn die weten hoe zij het zwaard moeten hanteren. Er zijn veel te veel oudsten en voorgangers die de mensen naar de mond praten, die constant er bij ons op aandringen om de “Midianieten lief te hebben”. De duivel geeft ons honderden redenen waarom wij het zwaard niet in de gemeente moeten gebruiken. Hij zal zelfs Bijbelteksten aanhalen om zijn argumenten te onderbouwen en kracht bij te zetten, net zoals hij Gods Woord aanhaalde tegenover Jezus.

Welk voordeel had Pinehas er zelf bij om het zwaard te gebruiken? Niets! Aan de ander kant had hij heel veel te verliezen – in het bijzonder zijn reputatie, dat hij aardig en zacht was! Hij zou ook het middelpunt worden van laster en haat van de families en vrienden van de man die hij gedood had. Het was echter de glorie en eer van Gods Naam dat Pinehas motiveerde en God gaf Zijn zegel van goedkeuring aan de bediening van Pinehas door te zeggen dat, “hij zich in hun midden met ijver voor Mij heeft ingezet,” (Numeri 25:11). Wanneer wij alles overzien dan is Gods zegel van goedkeuring het enige wat van belang is. De Heere zei verder over Pinehas: “Zie, Ik geef hem Mijn verbond van vrede:…omdat hij zich voor zijn God heeft ingezet” Numeri 25:12-13). In het ander Bijbelgedeelte kunnen wij lezen hoe de Heere de Levieten tot Zijn verbond van vrede had geven, omdat zij het zwaard gebruikten. (Mal. 2:4-5).

Er is in veel kerken en gemeenten geen vrede omdat zij vrede zoeken op de menselijke manier, zonder gebruik te maken van Gods zwaard. Het gevolg is twist en strijd. De vrede van Christus wordt gekocht met het zwaard (dat de ik-gerichtheid dood) – zowel thuis als in de gemeente.

Zij, die de leiding hebben in een gemeente moeten branden van een ijverige passie voor de eer van Gods Naam wanneer zij de gemeente zuiver willen houden. Zij moeten niet denken aan hun eigen reputatie van aardig en zacht zijn, maar zich alleen bewust zijn van de glorie van Gods Naam.

Het was de eer van Gods Naam die er toe leidde dat Jezus de geldwisselaars en de handelaren uit de tempel verdreef. In Johannes 2 vers 17 staat hierover: “De ijver voor Uw huis heeft mij verslonden”. Dit is het uitgangspunt van de betekenis om op Christus te lijken. Wie is er echter in geïnteresseerd om op Christus te lijken wanneer hem dat onpopulair en onbegrepen maakt?